تقدیم به عشقی که چشماش پر از غرور بود و چشم های عاشق منو ندید

 تا نهان سازم از تو بار دگر

 راز این خاطر پریشان را

 می کشم بر نگاه ناز آلود

 نرم و سنگین حجاب مژگان را

 دل گرفتار خواهشی جانسوز

 از خدا راه چاره می جویم

 پارساوار در برابر تو

 سخن از زهد و توبه می گویم

 آه... هرگز گمان مبر که دلم

 با زبانم رفیق و همراه است

 هر چه گفتم دروغ بود,دروغ

 کی ترا گفتم آنچه دلخواهست

 تو برایم ترانه می خوانی

 سخنت جذبه ای نهان دارد

 گوییا خوابم و ترانه ی تو

 از جهان دگر نشان دارد

 شاید ان را شنیده ای که زنان

 در دل ((آری))و ((نه)) به لب دارند

 ضعف خود را عریان نمی سازند

 رازدار و خموش ومکارند

 آه من هم زنم,زنی که دلش

 در هوای تو می زند پر و بال

 دوستت دارمای خیال لطیف

 دوستت دارم ای امید محال

                                                           فروغ فرخزاد